Negenveertig jaar televisie!

Wie kent het nog, kijk- en luistergeld? Ooit, eigenlijk helemaal niet zo lang geleden, betaalde je aan de Dienst Luister- en Kijkgelden Kijkgeld, een bedrag niet eens voor het kijken maar voor het feit dat je een kijktoestel in je bezit had. Het maakte niet uit of je keek of niet, je moest betalen. Als je dat niet wilde was er en mogelijkheid de 'ontvangrinrichting' te laten verzegelen. Hoe dat dan in zijn werk ging weet ik niet, ik heb daarbij voorstellingen van een rode waslaag over het scherm, met daarin gedrukt het Rijkszegel. Of zwartkijken, dat was ook nog een mogelijkheid. Tegenwoordig betaal je geen Kijkgeld meer, of eigenlijk wel, maar dan via de reguliere belastingaanslag Inkomstenbelasting.
In augutus 1963 kregen wij thuis een televisie (waarschijnlijk gekocht bij Brink in de Singelpassage in Assen, Reint Brink kwam in ieder geval steeds repareren als het kastje het weer eens niet deed). Voor die televisie moesten mijn ouders dus Kijkgeld betalen.  Twee keer per jaar was dat verschuldigd, maar liefst drie hele guldens per maand. Je televisie was dan ook geregistreerd en als bewijs kreeg je dan een televisiekaart die bij het televisietoestel moest worden bewaard.

Welk merk televise wij hadden weet ik niet, maar gelukkig is er nog een foto. In een hoek van de woonkamer, op een tafeltje stond het apparaat. Er bovenop een plant in een pot en een schemerlampje. Ernaast zit ik, uiteraard met iets te eten.

De foto laat ook zien dat wij Jabo-vloerbedekking hadden, een sisalachtig iets. Tegenwoordig schijnt soortgelijk spul weer populair te zijn, maar waarschijnlijk alleen bij mensen die er als kind niet op rondgekropen hebben ...